Het was een bewogen eerste week. Niet dat we veel aan sport deden want daarvoor is het te warm, maar er gebeurde heel wat. Over mijn eerste stagedag van maandag sprak ik al in mijn vorig berichtje. Straks verder over dinsdag. Hoe begin ik? Ik heb zo veel te vertellen en al zo veel gezien. De cultuurshock wil ik heel graag met jullie delen dus mijn excuses voor het lange blogbericht.
Tweede schooldag Dinsdag gingen we observeren in grade 4 (4e leerjaar) met de hoop dat er hier wel echt les ging worden gegeven. Bij het gaan van de bel – die best wel grappig klinkt, filmpje volgt - werden we al meteen verrast door een nog grotere klas! Is dat zelfs mogelijk hoor ik je denken? Ja hoor, er zaten maar liefst 47 (!!) kinderen in 1 klas. De juf zat het eerste halfuur op haar gsm op WhatsApp berichtjes te sturen, daarna belde er iemand en opnemen en even naar buiten gaan is hier helemaal geen probleem, ook hier hadden de leerlingen geen opdracht gekregen en moesten ze muisstil zijn. Waar ik wel om moest lachen: plots stonden er 4 juffen in de klas om zomaar een praatje te slaan met elkaar, … zo kan ik nog uren verder gaan maar daarover meer in de wist-je-datjes. Zo zie je maar, alles is hier mogelijk. Drie kwartier later – ik begon me al te vervelen - … Oef, wiskundeles. In de wiskundeles moesten de leerlingen uitgeknipte voorstellingen van ‘honderdtallen, tientallen en eenheden’ uitknippen om dan op een werkblaadje te kleven. Dat duurde meer dan een uur en ze hadden uiteindelijk 4 getallen ontleed in H, T en E. Het duurde zo lang omdat de helft zat te wachten op een schaar of lijm van een klasgenootje om te gebruiken. Ik vroeg aan de juf of ze er nog in haar kast had die ik eventjes kon geven, maar ze zei dat dit een van de enige dingen is die de leerlingen zelf moeten kopen. Sommige kinderen wachten nog tot het einde van de maand om een schaar te kunnen kopen. De leerlingen die het langst moesten wachten konden met geluk 1 oefening maken. Alweer niets bijgeleerd. Op dat moment kreeg ik eventjes tranen in mijn ogen. Wat heb ik geluk gehad met mijn lagere schooljaren in België. De dagen waren niet saai en muisstil, ik had schrijfgerief, ik leerde elke dag bij, ik mocht zijn wie ik was, ik creëerde zelfvertrouwen, ik mocht dingen vertellen, de juf had interesse in mij… Ik ben dan beginnen rondlopen in de klas om de kinderen te helpen en te controleren of ze de opdracht juist deden. Dit waren ze duidelijk niet gewoon want ze keken in het begin echt verbaasd naar me toen ik een leerling individueel begon te helpen. Na een tijdje snakten heel wat kinderen naar een beetje aandacht en toen ik langskwam en zei dat ze heel goed deden en hen positief bekrachtigde waren ze echt blij. In de klassen van Sarah en Orphée net hetzelfde. Ook komt de helft v/d kinderen op blote voeten naar school. Dinsdag kregen we alle drie het besef dat we het in België echt wel heel goed hebben. Interessant (of minder interessant) weetje: tijdens het schrijven van deze blog zie ik hier net een reuzeschildpad voor mijn voeten passeren. Zo reuze is hij nu ook weer niet, maar toch. Slangenalarm?! Ik vertelde in mijn vorig blogbericht al wat over de extreme droogte en het waterverbod. De sportleraar op school vertelde ons deze week dat het 2 weken aan één stuk zou moeten regenen om het probleem op te lossen, maar dat staat maar gepland voor binnen 5 jaar… Interessant weetje nr.2: Carine vertelde ons deze week dat we, telkens we naar het toilet gaan, eerst goed moeten kijken of er geen slang in zit. Door het waterverbod staan alle leidingen heel erg droog en kruipen de slangen er door. Brrrr. We kregen ook al enkele tips over hoe we moeten reageren als we een slang zien in onze kamer. Vooral niet panikeren is de belangrijkste.. Een typische Zuid-Afrikaanse uitspraak. #nostress Project: eigen zorgklas Omdat het voor ons heel moeilijk leek om een klas van 50 leerlingen over te nemen, veel leerlingen lijken enkel maar te luisteren en te werken als je hen een lijfstraf geeft omdat ze dit gewoon zijn, begonnen we na te denken over een alternatief. We merkten ook op dat het niveau van wiskunde hier heel erg laag is omdat de leerlingen de oefeningen thuis moeten maken – wat velen niet doen – en in de klas gaat de verbetering er als volgt aan toe: de leerkracht schrijft alle oplossingen aan bord terwijl de leerlingen stil moeten zijn. Vervolgens moeten de leerlingen hun uitkomst controleren en een kruisje zetten als het fout is. Dat is het. Geen extra uitleg, er wordt niet gezocht naar de oorzaak van de fout, geen opvolging door de leerkracht. Niets. De rest van het lesuur worden de oefeningen tegen de volgende dag meegegeven en dan gaat de bel al. Sommige leerlingen zijn dan zelfs nog de vorige oefeningen aan het verbeteren (lees: overschrijven) omdat het schrijven aan een heel traag tempo gaat. Bij het overschrijven van woorden moeten sommige leerlingen letter per letter naar het bord kijken en de letters zo overschrijven (dit duurt héél lang). Wat me heel erg pakte deze week is toen ik te weten kwam dat er leerlingen uit het 5e leerjaar zijn die nog niet kunnen lezen. Helemaal niet. En of er rekening mee wordt gehouden? Niet echt vrees ik. Even verder over ons project. Deze week gaven we in enkele klassen van grade 5 en 6 met 50 leerlingen per klas extra, individuele instructie. Het leek wel wat te helpen maar in sommige klassen staan de banken zo dicht op elkaar dat je er niet langs kan passeren. Ook zijn de andere leerlingen vaak afgeleid. Daarom vroegen we donderdag na school aan directrice Sharon, die zelf ook enkele uren per dag les geeft, of we een zorgklasje mochten oprichten. Ons plan was dus om telkens een 8-tal leerlingen uit een klas te nemen en wiskunde te geven. Dit leek ons een perfect begin. Vrijdagochtend vertelden we dit dus aan de juf van klas 4B, ze was meteen enthousiast. En wij ook! Ze ging ‘enkele’ leerlingen naar onze zorgklas sturen. Neem dit met een (hele) grote korrel zout want er bleven maar kinderen kloppen op onze deur. Echt hilarisch, plots zaten er 40 leerlingen (van 4a, 4b, en 4c) in onze klas. Echt alles is hier mogelijk. Zo kwam er ook plots een juf in onze zorgklas en ze zei me dat ik moest meekomen om haar te helpen met iets. Bleek dat er een juf even weg was en ik een klas van 50 leerlingen moest overnemen. Ik vroeg haar hoe lang ze ging wegblijven. "Zeker niet heel de dag hoor’', ik dacht in mezelf ja hallo hopelijk haha, want ik wist helemaal niet wat ik moest geven van les. Ik begon dan maar over België te vertellen en daarna werkte ik een les over de primaire en secundaire kleuren af. Normaal moesten de leerlingen gewoon de theorie van het bord overschrijven in hun boek. Ik wou dit anders aanpakken. Ik zocht gekleurde krijtjes/ blaadjes in de klas maar vond er geen. Dan redde ik mij maar met de middelen die ik had: leve fluostiften! Met de fluostiften hield ik een korte quiz. Ik toonde een gele en een blauwe, de leerlingen moesten klassikaal roepen welke secundaire kleur deze samen waren: groen. De leerlingen waren laaiend enthousiast en de theorie bleef ook echt hangen in hun hoofd! Yes, dan toch iets bijgeleerd vandaag!! Na een uur kwam de juf eindelijk terug, geen idee waar ze was geweest maar goed. Ik ging terug naar onze zorgklas. Daar vertelden Sarah en Orphée me dat er heel wat kinderen uit het 4e leerjaar niet weten hoeveel 1 + 3 is. Laat staan dat ze 25 + 5 kunnen uitrekenen. We stonden aan de grond genageld, met een – serieuze – krop in onze keel. Dit weekend gaan we echt een ‘plan’ uitwerken, want dat hadden we vandaag nog niet echt. We gaan ons vanaf volgende week focussen op de leerlingen uit het 4e leerjaar. Maandag starten we met het dieper onderzoeken van de beginsituatie op vlak van wiskunde en we zullen een soort van ‘leerlingvolgsysteem’ bijhouden waarbij we per leerling nagaan wat hij kan, waarop geoefend moet worden, … We gaan ook echt op onze strepen staan zodat we niet weer 40 leerlingen in onze klas hebben want dan is het onmogelijk. Ik kijk er al naar uit! Grappige uitspraken/ momenten Voorbeeld van hoe ‘chill’ Zuid-Afrikanen zijn, de woorden van gastpapa Chris: "We love work. We can stand and watch it for hours." Dit nemen sommige leerkrachten uit onze school echt wel té letterlijk. We hebben hier dus echt al veel om moeten lachen. Om te beginnen zijn de leerkrachten hier soms 30 min weg uit hun klas. Gewoon even een babbeltje gaan slaan bij een andere leerkracht of even hun eten gaan opwarmen. Donderdag vroegen we aan een leerkracht of hij les moest geven. Zijn antwoord: ‘Oh, ik denk dat ik nu les moet geven ja.’. We vroegen aan een andere leerkracht welke vakken hij allemaal geeft, zijn antwoord: ‘I give Englisch, art and … (denkt) some other stuff!’. Gisteren stonden we in de klas van Sharon, de directrice. Plots nam ze ons mee naar buiten om 20 min te praten over sportmogelijkheden en het uitgaansleven in Malmesbury. Met de bijhorende foto’s en filmpjes, ze bleef maar gaan! Als een leerkracht niet komt opdagen, pakt een andere leerkracht er wel gewoon nog een klas van 50 leerlingen bij, met de bijhorende, vaak uitgesproken uitspraak: ‘No problem, it’s okay!’. En vandaag vroeg Sharon of we een lesje wiskunde van haar wouden overnemen in het 6e leerjaar. Ze had eventjes geen tijd. Of geen zin? Wie zal het zeggen.. Toen de volgende leerkracht binnenkwam om zijn les te geven (vanaf het 5e leerjaar is het zoals in het middelbaar bij ons: een vak per leerkracht en de leerkrachten verlopen telkens van klas) en wij begonnen op te ruimen, zei hij: ‘Oh no, keep going. Nobody likes to work on a Friday.’ Nieuwe vrienden Donderdagavond, rond 18u, besloten we voor de eerste keer écht ons huisje te verlaten en op pad te gaan in Malmesbury. Op aanraden van de directrice van de school gingen we naar het cafeetje ‘Cardelly’s’. We mochten meteen bij een groepje jongeren aanschuiven aan tafel en ‘eentje drinken’ op z’n West-Vlaams gezegd. We startten al snel een gesprek en we konden het wel goed met elkaar vinden. Dit zie ik in België niet meteen gebeuren. Zie foto’s! We maakten ook al meteen plannen om dit weekend samen iets te doen. Zaterdagnamiddag-en avond gaan we naar Kaapstad en zondag naar Boulders Beach (Het bekende strand dat vol pinguïns zit!). We kijken er al naar uit! Om 20u waren we weer thuis (ja mama, voor het donker!) en we mochten meteen mee aperitieven met ons gastgezin en wat familie die op bezoek kwam. Daarna hebben we voor de eerste keer gebraaid. Dit is een soort van barbecue. Een geslaagde avond dus! Wist-je-datjes Wist je dat… - Wij altijd heel hard moeten lachen als iemand van ons zich boos maakt in de klas in het Afrikaans? “Jy moe nie lag nie, moe nie praat nie, jy sal mooi luister nou” zijn veel gezegde, hilarische uitspraken. - Wij ons dan soms moeten omdraaien naar het bord of naar buiten moeten gaan omdat we te hard moeten lachen? - De leerkrachten zwakke leerlingen ‘sukkels’ noemen en wij dat heel vreemd vinden? - 1 van onze nieuwe Zuid-Afrikaanse vrienden vroeg of wij ook van links naar rechts schrijven? - Een leerkracht ons vroeg in welk land België ligt, wij daarop zeiden dat België een land op zich is, en hij daarop ‘oh right’ zei? - Ik heel erg moet lachen bij het schrijven van deze wist-je-datjes? - Als een kind geen schrijfgerief bijheeft of een schaar, wanneer hij dit nodig heeft, er geen oplossing wordt gezocht door de leerkracht en dit kind dan gewoon niet mee doet? - De Zuid-Afrikaanse vertaling voor bedrijf 'bezigheid' is? - De cliché woorden dat Zuid-Afrikanen altijd te laat komen, niet kloppen en wij soms wat te laat zijn? - Wij elke dag om 16u een gratis piano concert krijgen van de buren? - De kinderen elkaar constant klikken en de leerkrachten dit aansporen? - Wij elke dag wel 50 knuffels krijgen van de kinderen uit het 1e leerjaar? - 50 wat overdreven is maar het er echt wel heel veel zijn? - Ze hier nergens speculoospasta verkopen van het merk ‘Lotus’ en ons gastgezin dat héél erg graag eet? - Wij dus een pot meehadden als cadeau voor hen? - Wij deze pot bijna helemaal zelf hebben opgegeten omdat dit zo lekker is en ons nu toch wat schuldig voelen? (gelukkig hebben we er nog 2 mee ;) ) - Ons gastgezin echt heel erg lief is? - De zorgleerkracht ons letterlijk zei dat de meeste andere leerkrachten geen les geven maar gewoon in de klas zitten? - Wij gisteren op ‘safari’ gingen in het veld achter ons huisje maar (voorlopig) geen dieren zagen? - We dit eigenlijk deden om te lachen? - Ik nu ga stoppen met dit blogbericht omdat het al veel te lang is en jullie misschien al lang gestopt zijn met lezen? Tot snel, X Sophie P.s.: Neem ook zeker eens een kijkje bij de rubriek 'foto's'!
0 Reacties
Dag iedereen!
Hier ben ik met mijn eerste echte blogbericht vanuit Zuid-Afrika. Vrijdag kwamen we na een lange vlucht, inclusie overstappen in Ethiopië, overgeven en huilende baby's, aan in Kaapstad. Daar stonden Chris en Carine Hunsinger, het koppel van wie we het huisje huren, ons op te wachten met een blad. Onze eerste indruk: super vriendelijke mensen, en het is hier WARM! Na een korte eerste kennismaking vertrokken we met 2 auto’s (ja we hebben veel valiezen en 1 auto was niet genoeg) naar Malmesbury. Het was een uur rijden en onderweg zagen we heel erg mooie landschappen. Helemaal anders dan in België want je kan hier uren rijden zonder maar 1 stad tegen te komen. Wat me ook opviel is dat mensen hier gewoon langs de autostrade wandelen of oversteken. Vreemd. En gedurfd. Natuurlijk is niet alles rozegeur en maneschijn. We reden ook langs enkele townships. Vreselijk om te weten dat er mensen in zo’n kleine ‘huisjes’ wonen, zeker in die hitte. Zuid-Afrika is op sommige vlakken echt een heel ontwikkeld land, dat zie je aan de winkels zoals de spar. En ze hebben zelfs een zara in Kaapstad. Maar aan de andere kant heerst er zo veel armoede, te zien aan de vele townships. Er is dus een (heel) grote kloof tussen arm en rijk, maar ook nog steeds tussen blank en gekleurd/zwart. Eens aangekomen aan ons huisje waren we best wel verrast. Wacht, zei ik huisje? Ik bedoel huis! We delen dit huis voorlopig met de dochter van Chris en Carine, die 30 jaar oud is en 2 kinderen heeft, maar we hebben elk ons eigen deel. Wij hebben een grote kamer waar we met 3 in slapen, een super grote dressing, badkamer met bad en douche, ruime living en keuken en een terras om U tegen te zeggen. Klagen doen we dus zeker niet, maar dit hadden we niet verwacht. Foto’s volgen. Na een drankje en uitgebreid gesprek met de hele familie, maakten we onze valiezen leeg. Ik had het toch wel eventjes moeilijk omdat het besef plots kwam dat ik hier voor 3 maanden ga wonen. Gelukkig duurde dit niet lang want we moesten ons snel klaarmaken om op restaurant te gaan met de familie Hunsinger. Onze eerste Zuid-Afrikaanse maaltijd, spannend! We aten alle drie pizza, eigenlijk niet zo Zuid-Afrikaans oeps, maar we zaten dan ook in een pizzeria.. ;) Enkele uren later was het tijd om naar huis te keren en onder de wol te kruipen. Neem dat laatste met een korreltje zout want het is hier veel te warm om met lakens te slapen. Ohja, we wouden ons ook heel erg graag verfrissen na de lange reis maar er heerst een waterverbod in Kaapstad en de steden errond. Sinds augustus heeft het niet echt meer veel geregend en daardoor is er een ongelooflijke droogte. Als we douchen mogen we enkel een heel klein straaltje gebruiken en echt niet lang, en we moeten we in een grote bassin staan die al het water opvangt. Met dat water kunnen we dan 1 à 2 keer per dag het toilet doorspoelen. Je kan al voorstellen dat dit soms wat stinkt.. Handen wassen doen we niet in de lavabo maar ook in een teiltje, datzelfde water moeten we een hele dag gebruiken om onze handen te wassen. Onze eerste douche was dus een hele uitdaging maar we deden het heel erg goed. Ik denk dat we elk iets van een 2 à 3 liter water gebruikten, wat echt niet veel is. #proud De rest van het weekend deden we uitstapjes met Carine. We gingen onder andere naar Waterfront. Dit is een soort van haven in Kaapstad met een mooi uitzicht op de Tafelberg, inclusief concertjes. Daarna gingen we ook nog naar Blauwbaai. Een super mooi strandje! Ik heb me echt heel erg geamuseerd met Orphée en Sarah. Ik voel het, het komt goed! Zie foto’s onder de rubriek ‘foto’s’. ;) Zondagavond maakten we ons klaar voor onze eerste schooldag. Om 6 u opstaan… dat zagen we iets minder zitten maar goed.. Dat hoort er bij! We werden om 7u15 opgehaald door de onder directrice, Sharon, die ons naar school bracht. Daar werden we heel erg vriendelijk ontvangen door alle leerkrachten. Deze school is echt heel erg groot. 1400 leerlingen dus van elk leerjaar zijn er meerdere klassen, waarvan ongeveer 35 à 40 leerlingen per klas.. Wij dachten dus dat de lessen hier begonnen om 7u30. Verkeerd gedacht. Elke morgen om 7u30 start er in de ‘staff room’ (lees: leraarskamer) een bezinning met een gedicht, gevolgd door het gezamenlijk zingen van een lied en deze morgen hoorde daar ook nog een preek bij van de directeur die we niet echt verstonden. Iets na 8 uur gingen we elk naar een klas van grade 1 (eerste leerjaar) om te observeren. Mijn eerste indruk: de leerlingen moesten constant stil zitten en zwijgen, of in het Zuid-Afrikaans – al roepend – ‘zit doodstil!’. Af en toe kwam er ook een andere leerkracht binnen om even te praten, maar de kinderen van 6 jaar, die moesten stil blijven! Mij lijkt dit een verkeerde aanpak, zeker als je de kinderen geen opdracht geeft. Ze zaten maar gewoon op hun bank, logisch dat je dan begint te praten. Een halfuur later… Eindelijk begint de les echt! Alle 36 kinderen moeten op een mat vooraan stil gaan zitten en kijken naar de juf. Leesles, spannend! Ik was benieuwd. De leesles ging er helemaal anders aan toe dan bij ons in België. De juf zegt gewoon een woord voor, de lln zeggen dit na. Maar doordat ze zo lang op de mat stil moesten zitten begonnen ze na een tijdje wat te bewegen/ praten waardoor de juf heel erg boos werd. Hierna moesten de leerlingen allemaal naar het toilet gaan, ik moest ze begeleiden want de juf moest nog een of ander boek gaan zoeken, wat ze uiteindelijk niet heeft gevonden. Na het toiletbezoek moest de juf ook nog van alles klaarleggen voor de wiskundeles maar ze wou dat de kinderen ondertussen stil bleven. Ze vroeg aan mij of ik vooraan wou gaan staan en ze stil wou houden. Dit leek mijn ultieme kans om met de leerlingen een leuk bewegingstussendoortje te doen. Ik klapte een ritme in mijn handen en dit moesten de leerlingen naklappen. Hun blije gezichten, wonderbaarlijk om te zien! Na 10 min was de juf nog altijd niet klaar met het klaarleggen van haar gerief.. Dus vroeg ik of ik een liedje mocht zingen. Ik leerde (lees: probeerde) de lln een liedje aan te leren met gebaren erbij maar merkte al snel dat dit te moeilijk was voor hen. Dus ik besliste om zelf het lied te zingen met de gebaren en de leerlingen de gebaren na te laten doen. Ze vonden dit heel erg leuk.. Weer 10 min later, oef de juf is eindelijk klaar! Tijd voor de wiskundeles! De opdracht: de juf tekende een taart op bord met 6 kaarsjes. Dit moesten de leerlingen overtekenen. Na het tekenen was het 10u30 en tijd voor middageten. Omdat er heel erg veel kinderen in armoede leven krijgen ze een warme maaltijd op school (lees: een klein bordje met rijst en wat vis). Voor sommige kinderen de enigste maaltijd van de dag vertelde de juf… Na de pauze begon de juf de taart met de 6 kaarsjes te verbeteren maar de leerlingen kregen geen opdracht.. Ze moesten gewoon stilzitten en zwijgen tot de juf klaar was. Ik stelde voor om haar te helpen met verbeteren zodat het sneller ging. Nadien nog een lesje over cirkels, vierkanten en driehoeken en het was al tijd om naar huis te gaan (13u30) Samengevat, ik heb heel erg veel gezien vandaag op school, waaronder mijn juf die 2 kinderen sloeg. Ik kreeg de tranen in mijn ogen maar stond machteloos. Veel kon ik hier niet aan doen op mijn eerste dag. Kritische noot: dit alles is enkel wat ik zag in mijn klas. In de klas van Sarah ging het er helemaal anders aan toe. Er werd meer ‘les’ gegeven en de leerlingen kregen geen lijfstraffen. Morgen gaan we observeren in het 4e leerjaar, waar de leerlingen al wat Engels kunnen. Ik ben opnieuw heel erg benieuwd en zal me openstellen voor alles. Tot de volgende! Wist je dat: - Toen we toekwamen in Zuid-Afrika het 37 graden was, wij alle drie een lange broek aanhadden en we super warm hadden? - Sarah heel erg veel vergeet? - Orphée ook wel soms iets vergeet? - Ik ook wel een vergeetkous ben maar voorlopig nog niets ben vergeten? - Wij naar de spar hier in de stad gingen met Carine en daar bijna 3u over deden omdat Zuid-Afrikanen alles zo op het gemak doen? #nostress - Afrikaans een super grappige taal is en verstoppertje in het Zuid-Afrikaans wegkruiperkie is? Welkom op mijn eerste blogbericht!
Het is bijna zover. Wat enkele maanden geleden nog een ver-van-mijn-bed-show was, wordt binnen 2 dagen werkelijkheid. Donderdagavond om 19u vlieg ik naar Zuid-Afrika met Oprhée en Sarah. Na een lange reis van welgeteld 17 uur (inderdaad, dat is lang) komen we vrijdag om 14u aan in Kaapstad. Ondertussen zal ik ook het land Ethiopië van mijn bucketlist kunnen schrappen, want jawel, daar moeten we overstappen om 5u 's ochtends. Mijn valies is... nog niet gemaakt, mij kennende... Wel legde ik al heel wat klaar in mijn kamer. Momenteel heb ik het veel te druk met al mijn vrienden en familie nog een laatste keer te bezoeken. Ja hoor, ik ga jullie missen! 3 maanden zijn best wel lang, maar tegelijkertijd ook weer niet. Als het leuk wordt, zijn die 3 maanden zo gepasseerd! En gelukkig bestaat er zoiets heel interessant en handig als social media. Ik kreeg al heel vaak de vraag wat ik daar nu precies ga doen. Wel uuuuh... dat is voor mij ook nog een raadsel. Ik weet dat ik les zal geven in de St. Thomas Primary school in Malmesbury. Verder zal ik ook een onderzoek opstarten en daarover mijn bachelorproef schrijven. Voor de rest laat ik alles gewoon op me afkomen. Wat niet wil zeggen dat ik geen zenuwen heb. Ik heb ENORM veel zenuwen. En tijdens het schrijven van dit blogbericht komt meer en meer het besef dat ik overmorgen al vertrek.. Maar goed, ik heb er zin in! Tot mijn volgend blogbericht vanuit Zuid-Afrika! xxx Sophie |
Archieven |